|
|
Τίτλος: ΑΓΡΙΑ (WILD)
Συγγραφέας: Cheryl Strayed
Θέμα: Η προσωπική εμπειρία της συγγραφέως που το 1995 σε ηλικία 27 χρονών διέσχισε το Μονοπάτι της Κορυφογραμμής του Ειρηνικού (Pacific Crest Trail) σε μήκος 1800 χλμ. (4.265 χλμ. το συνολικό μήκος)
Εκτύπωση: Ασπρόμαυρη
Άλλα στοιχεία: Πέρα της περιγραφής της πορείας η συγγραφέας ανατέμνει τη ζωή της και τις εμπειρίες της.
Σελίδες: 415
Διαστάσεις: Υ 20 Χ Π 14 εκ.
Έκδοση: 2012 – Στα Ελληνικά 2013
Εκδότης: Key Books - Κολοκοτρώνη 91 Πειραιάς Τηλ. 693 2079542
www.keybooks.gr – info@keybooks.gr
Τιμή: 18,8 € (2014)
Λίγα λόγια από τον συγγραφέα:
Τα δέντρα ήταν ψηλά μα εγώ ψηλότερη, όρθια ακριβώς από πάνω τους σε μια απόκρημνη βουνοκορυφή της βόρειας Καλιφόρνιας . Μόλις πριν λίγο είχα βγάλει τι ς μπότες πεζοπορίας μου και η αριστερή προσγειώθηκε σε εκείνα εκεί τα δέντρα πρώτα πετώντας στον αέρα, αφού προηγουμένως συγκρούστηκε με το πελώριο σακίδιό μου, έπειτα κατρακυλώντας στο χαλικόστρωτο μονοπάτι και τέλος βουτώντας
στο κενό. Χοροπήδησε σε μια βραχώδη προεξοχή αρκετά μέτρα πιο κάτω, προτού εξαφανιστεί μια για πάντα στις πυκνές φυλλωσιές. Έκπληκτη άφησα μια κραυγή, μολονότι ήδη βρισκόμουν τριάντα οκτώ ημέρες στην ερημιά, έχοντας πια συνειδητοποιήσει πως μπορούσε να συμβεί το καθετί και θα συνέβαινε το οτιδήποτε. Αιφνιδιάστηκα όταν εντέλει συνέβη. Η μπότα μου χάθηκε. Κυριολεκτικά χάθηκε.
'Έσφιξα το ταίρι της σαν μωρό στην αγκαλιά μου, μάταια βέβαια. Γιατί τι είναι μια μπότα δίχως την άλλη; Ένα τίποτα. Κάτι άχρηστο, ορφανό πλέον, και εγώ δεν σκόπευα να δείξω έλεος. Ήταν ένα πολύ ογκώδες πράγμα, ιδιαίτερα βαρύ, μια καφετιά δερμάτινη μπότα μάρκας Ράικλι με κόκκινο κορδόνι και ασημένιες μεταλλικές υποδοχές. Τη σήκωσα ψηλά, την εκσφενδόνισα με όλη μου τη δύναμη, την είδα να προσγειώνεται στην οργιώδη βλάστηση και να χάνεται από τη ζωή μου .
Ήμουν μόνη. Ξυπόλυτη. Είκοσι έξι χρόνων, ορφανή κι εγώ. Περιπλανώμενη όνομα και πράμα, με χαρακτήρισε κάποιος ξένος πριν από περίπου δύο εβδομάδες, όταν του είπα το επώνυμό μου " και του εξήγησα πόσο αποκομμένη ένιωθα από τον κόσμο. Ο πατέρα ς μου έφυγε από τη ζωή μου στα έξι μου. Η μητέρα μου πέθανε στα είκοσι δύο μου. Μετά το θάνατό της ο πατριός μου, από ένας άνθρωπο που θεωρούσα πατέρα μου, μεταμορφώθηκε σε ένα άτομο που μετά βίας αναγνώριζα. Η οδύνη έκανε τα δυο μου αδέλφια να διασκορπισθούν παρά τις προσπάθειες μου να μας κρατήσω ενωμένους, και τελικά τις εγκατέλειψα και τα μιμήθηκα.
Όλα εκείνα τα χρόνια προτού πετάξω την μπότα μου στον γκρεμό, έφερνα στο χείλος του γκρεμού τον εαυτό μου. Περιπλανιόμουν, περιφερόμουν, παιδευόμουν από τη Μινεσότα στη Νέα Υόρκη και στο Όρεγκον και σε ολόκληρη τη Δύση - ώσπου επιτέλους, το καλοκαίρι του 1995, βρήκα τον εαυτό μου, ξυπόλητο και όχι πια αποκομμένο, αλλά συνδεδεμένο με τον κόσμο. Ήταν ένας κόσμος στον οποίο ουδέποτε είχα βρεθεί, ωστόσο ανέκαθεν ήξερα πως υπάρχει , τον οσμιζόμουν μέσα στη θλίψη και στη σύγχυσή μου, στο φόβο και στην ελπίδα. Ένας κόσμος που θεωρούσα ότι και θα με έκανε τη γυναίκα που ήθελα να γίνω και θα με ξανάκανε το κορίτσι που κάποτε υπήρξα. Ένας κόσμος με πλάτος ένα μέτρο και μήκος 4.300 χιλιόμετρα. Ένας κόσμος που λεγόταν Μονοπάτι της Κορυφογραμμής του Ειρηνικού.
Περισσότερες πληροφορίες για το Μονοπάτι του Ειρηνικού
http://www.fs.fed.us/pct/
http://www.fs.usda.gov/pct/
|
