Από το βιβλίο του Βασίλη Κανέλλου. "Ο Γουλινάς και τα Χωριά του"

Από ιστορικά στοιχεία που αντλήσαμε από το σύγγραμμα του Γιάννη Πατίδα. "Η Άνω Καλλιθέα Φθιώτιδας" σημειώνουμε τα εξής:
Από τις αρχές του 1800 έως και το 1865 είχαν μόνιμη διαμονή στο Γυφτοχώρι οι οπλαρχηγοί Κοντογιανναίοι. Ο επιφανέστερος εξ αυτών Μήτσος Κοντογιάννης πέθανε και κηδεύτηκε το 1847 στο χωριό αυτό. Λέγεται ότι ο Μήτσος Κοντογιάννης ζήτησε από τον Αλή Πασά να του δώσει τσιφλίκι το Γυφτοχώρι. Ο Αλής πριν του απαντήσει , ζήτησε πληροφορίες για το χωριό αυτό από ένα Γυφτοχωρίτη αξιωματικό, το Δήμο Λουκά, ο οποίος τον πληροφόρησε ότι έχει πολλά κήπια και δέντρα. Ακούοντας ‘ότι έχει και πολλές καρυδιές απάντησε στον Κοντογιάννη: "Ακου ρε Κοντογιάννη, καρούμ χωριό τσιφλίκι δε γίνεται" δηλαδή αφού έχει καρυδιές το χωριό είναι παλιό, και τα παλιά χωριά τσιφλίκια δεν γίνονται. Στην υπερκείμενη βραχώδη έκταση είχαν κατά τον ιστορικό Αραβαντινό , τα παρατηρητήρια τους και άλλοι ξακουστοί οπλαρχηγοί της περιοχής οι Κατσουδαίοι.
Μετά την απελευθέρωση μας πληροφορεί ο Γιάνης Πατίδας το χωριό παραχωρήθηκε από το κράτος στον Αγραφιώτη οπλαρχηγό της επανάστασης του 21 Λογοθέτη Ζώτο σαν ανταμοιβή των υπηρεσιών του στον Αγώνα.
Οι κάτοικοι του χωριού αναγκάστηκαν να συγκεντρώσουν ένα μεγάλο ποσό και αγόρασαν όλη την καλλιεργήσιμη και δασώδη έκταση που βρίσκεται εντός των διοικητικών ορίων του χωριού .Λέγεται ότι το ποσό για την αγορά αυτή οι χωριανοί το συγκέντρωσαν από την εκτροφή μεταξοσκωλήκων.
Σχετικά με την εγκατάσταση χωριανών στην Κάτω Καλλιθέα ο Γιάννης Πατίδας γράφει: [..] Από το 1900-1915 περίπου έφυγαν οι μισές οικογένειες από το χωριό και εγκαταστάθηκαν στον Κάμπο ή Καλύβια Γυφτοχωρίου, έτσι έλεγαν τότε τη σημερινή Κάτω Καλλιθέα και επειδή είχαν και παιδιά μαθητές Δημοτικού σχολείου, συμφώνησαν με τους χωριανούς που είχαν κι αυτοί παιδιά στο σχολείο, να λειτουργεί το σχολείο το μισό σχολικό έτος στο χωριό και το άλλο μισό στην Κάτω Καλλιθέα και συγκεκριμένα από 1ης Οκτωβρίου στην Άνω Καλλιθέα και από τα μέσα Νοεμβρίου έως το τέλος Μαρτίου στην Κάτω Καλλιθέα και από 1η Απριλίου μέχρι τέλους Ιουνίου στην Άνω Καλλιθέα . Αυτό διήρκεσε 10-15 χρόνια, όμως πριν από το Μάρτιο του 1926 μερικοί γονείς του χωριού επειδή ταλαιπωρούνταν τα παιδιά τους με το πήγαινε-έλα και επειδή η έδρα από της απελευθερώσεως της Ελλάδας από τους Τούρκους ανήκε στο χωριό πήραν την απόφαση και πήγαν στην Κάτω Καλλιθέα και φόρτωσαν στα ζώα τους θρανία πίνακες κλ.π αντικείμενα και τα μετέφεραν στο χωριό. Από το 1955 βόρεια του χωριού ανεγέρθηκαν και λειτούργησαν για αρκετά χρόνια μαθητικές κατασκηνώσεις οι οποίες σήμερα στεγάζουν προσφυγικές οικογένειες.