Το Πήλιο είναι ένα κατάφυτο βουνό. Η πυκνή του βλάστηση αποτελείται από οξιές καστανιές, πλατάνια και δεκάδες άλλα είδη.

Το Πήλιο αποτελεί τη συνέχεια των ορεινών όγκων που εκτείνονται παράλληλα με τις ανατολικές θεσσαλικές ακτές. Στα βόρεια ξεκινά ο Όλυμπος (2917μ.) που συνεχίζει με τον Κάτω Όλυμπο (1587μ.), τον Κίσαβο (1978μ.) το Μαυροβούνι (1054μ.) και τερματίζει στο Πήλιο (1624μ.) που καταλαμβάνει την ανατολική πλευρά του δακτυλιδόσχημου Παγασητικού κόλπου. Το συνολικό μήκος αυτών των ορεινών όγκων που σε μερικά του σημεία τους καταλήγουν μέχρι τη θάλασσα φτάνουν τα 150χλμ. Το νοτιότερο τμήμα τους είναι το Πήλιο που ξεκινά από το ύψος της πρώην αποξηραμένης λίμνης Κάρλας και σβήνει στις απολήξεις της χερσονήσου του Παγασητικού με συνολικό μήκος 50 χλμ. Το ψηλότερο σημείο του βρίσκεται βόρεια του Βόλου, στον Πουριανό Σταυρό, όπου υπάρχουν στρατιωτικές εγκαταστάσεις και δεν μπορεί κανείς το επισκεφθεί.

Το Πήλιο υψώνεται απότομα πάνω από τη θάλασσα προσφέροντας στα περισσότερα σημεία του, μια υπέροχη θέα στον επισκέπτη.

Ο ορεινός όγκος του Πηλίου δημιουργεί ένα πολύπλοκο ανάγλυφο με πολλές χαραδρώσεις και φαράγγια, που σε πολλά σημεία τους γκρεμίζονται προς τη θάλασσα. Η πυκνή βλάστηση, από καστανιές οξιές βελανιδιές, όπως και τα αλλεπάλληλα ρέματα, που συνήθως κατεβάζουν νερό, δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τον επισκέπτη που προσπαθεί να κατανοήσει τη διαμόρφωση και το ανάγλυφο του βουνού.
To Πήλιο μπορεί να χωριστεί σε τρία τμήματα:

Το βόρειο Πήλιο που ξεκινά από το ύψος της λίμνης Κάρλας και φτάνει μέχρι τον οδικό άξονα που ενώνει το Βόλο με τη Ζαγορά και το Χορευτό. Στο τμήμα αυτό βρίσκεται και η ψηλότερη κορυφή του βουνού ο Πουριανός Σταυρός (1624μ.)
Τα πιο γνωστά χωριά του τμήματος αυτού είναι η Μακρινίτσα (630μ.), η Πορταριά (600μ.) και η Ζαγορά (500μ.) τρία από τα πιο γοητευτικά χωριά του Πηλίου, ενώ πιο άγνωστα είναι τα χωριά Κερασιά (120μ. ), Πουρί (400μ.) και Βενέτο (230μ.). Στο τμήμα αυτό υπάρχουν και δύο σημαντικές μονές της Σουρβιάς (700μ.) και του Σωτήρος Φλαμουρίου (540μ.).
Το βόρειο Πήλιο είναι το πιο παρθένο καθώς είναι αραιοκατοικημένο. Το βουνό στο τμήμα αυτό είναι κατάφυτο εκτός από μικρό τμήμα βόρεια του χωριού Μακρινίτσα.

Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική του Πηλίου αποτελεί ένα από τα αναπόσπαστα τμήματα της φυσιογνωμίας του βουνού.

Το κεντρικό Πήλιο περικλείεται από τον κύριο οδικό άξονα που τυλίγει όλο του βουνό. Βόρεια ορίζεται από τον οικισμό Χάνια και νότια από το χωριό Μηλιές. Το τμήμα αυτό του βουνού βρέχεται ανατολικά από το Αιγαίο και δυτικά από τον Παγασητικό κόλπο. Η πιο ψηλή κορυφή του τμήματος αυτού είναι οι Αγριόλευκες (1470μ.) όπου βρίσκεται το χιονοδρομικό κέντρο του Πηλίου. Είναι το πιο πυκνοκατοικημένο τμήμα του βουνού με δεκάδες χωριά που το ένα ανταγωνίζεται το άλλο σε ομορφιά. Η πυκνή βλάστηση της περιοχής αποτελείται από οξιές, καστανιές, βελανιδιές, πλατάνια και πολλά άλλα είδη. Οι ανατολικές απόκρημνες χαράδρες κατηφορίζουν μέχρι τη θάλασσα αφήνοντας μόνο λίγες μικρές και συνάμα γοητευτικές παραλίες που τις ΄΄δέρνει" το αφρισμένο Αιγαίο, σε αντίθεση με την ήρεμες δυτικές ακτές του Παγασητικού με τις μεγάλες εκτεταμένες παραλίες.
Τα πιο γνωστά ορεινά χωριά από τη δυτική πλευρά είναι η Δράκεια, ο Αγ. Λαυρεντης, ο Αγ. Βλάσιος, ο Αγ. Γεώργιος Νηλείας, οι Μηλιές και η Βυζίτσα ενώ από την ανατολική η Τσαγκαράδα, το Μούρεσι, το Ανήλιο το Ξουρίχτι και άλλα.

Το νότιο Πήλιο εκτείνεται από τις Μηλιές μέχρι τα χωριά Μηλίνα και Προμύρι.
Το τμήμα αυτό του βουνού έχει λιγότερη βλάστηση και είναι όπως και το βόρειο πιο αραιοκατοικημένο. Στο τμήμα αυτό του βουνού κυριαρχούν χαμηλά υψόμετρα που δεν υπερβαίνουν τα 700μ. τα οποία όμως σχηματίζουν ένα πολύπλοκο και δυσκολοδιάβατο ανάγλυφο. Η βλάστηση είναι πολύ αραιότερη και συχνά απλά θαμνώδης. Τα πιο γνωστά χωριά είναι η Αργαλαστή, η Ξινόβρυση, το Μετόχι, η Μηλίνα , ο Λαύκος το Προμύρι και άλλα.
Στο άκρη της χερσονήσου του Παγασητικού υψώνεται το Τισαίο όρος (644μ) που αποτελεί ξεχωριστό βουνό καθώς εκτείνεται ανάμεσα στον Παγασητικό και τον Β. Ευβοϊκό. Στις απολήξεις του Τισαίου βρίσκεται το Τρίκερι και το επίνειο του Αγ. Κυριακή. Στο τμήμα αυτό υπάρχει ελάχιστη βλάστηση και το τοπίο γίνεται εξαιρετικά αυστηρό και άγριο.

Η ανατολή από τη Τσαγκαράδα προσφέρει μια εντυπωσιακή εικόνα στο επισκέπτη του Πηλίου

Για να υποταχτεί το δύσκολο αυτό βουνό κατασκευάστηκαν μονοπάτια και γεφύρια που ενώνανε τα χωριά. Οι μεταγενέστερες διανοίξεις του οδικού δικτύου στην περιοχή καταστρέψανε πολλά από αυτά που θεωρούντο και άχρηστα. Πάρα πολλά όμως ξεφύγανε και υπάρχουν μέχρι σήμερα. Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μια προσπάθεια ανασύστασης τους με αρκετά καλά αποτελέσματα. Η πεζοπορία στα, συνήθως πετρόκτιστα, μονοπάτια του Πηλίου είναι μια πραγματική απόλαυση αφού ο πεζοπόρος περπατά σε κατάφυτο περιβάλλον απ΄ όπου ξεχύνονται παντού νερά και σε μικρές αποστάσεις μεταξύ τους συναντά καλαίσθητους και καλοδιατηρημένους οικισμούς. Οι περισσότερες βέβαια διαδρομές έχουν αρκετή υψομετρική διαφορά λόγω της απότομης διαμόρφωσης του βουνού αλλά αυτό είναι μέρος της ευχαρίστησης της πεζοπορίας και μπορείτε "έξυπνα" φερόμενοι να τις ακολουθήσετε από πάνω προς τα κάτω καταλήγοντας συνήθως στη θάλασσα γι ν΄ απολαύσετε το μπάνιο σας και το φρέσκο ψάρι.