Στον ηλεκτρονικό τύπο της 18.9.2007 διαβάζω για το ατσάλινο περίβλημα του αντιδραστήρα Νο 4 στο Τσερνομπύλ, που θα κατασκευασθεί από Γαλλική κοινοπραξία Εταιρειών και θα αντικαταστήσει το προχειροφτιαγμένο περίβλημα του 1986 λόγω των «ανησυχητικών φθορών» του τελευταίου. Η ατσάλινη «σαρκοφάγος» προβλέπεται να διαρκέσει έναν αιώνα, ας πούμε μέχρι το 2107, οπότε η συζήτηση θα επανέλθει ....

Οι ειδήσεις αυτού του τύπου έπρεπε να θεωρούνται ως αδιάσειστα πειστήρια του περιβαλλοντικού αλλά και του οικονομικού κόστους , που προκαλούν συνολικά οι πυρηνικοί αντιδραστήρες, ως εκτεθειμένοι εσαεί στην πιθανότητα του λάθους..Η κοινότητα των πολιτικολογούντων και οικονομολογούντων θα έπρεπε να ακούει πυρηνική ενέργεια και να το βάζει στα πόδια ! Και όμως, τα τελευταία χρόνια υπάρχει αυξανόμενο ενδιαφέρον για πυρηνικούς αντιδραστήρες σε διεθνή κλίμακα . Ενδιαφέρον που έρχεται σε απόλυτη διάσταση με εκείνο τον τρομερό ιδεολογικό πανζουρλισμό των πρώτων μηνών μετά το Τσερνομπύλ, όταν πολιτικοί και ακτιβιστές κάθε απόχρωσης με ένα καταιγισμό εκδηλώσεων κατήγγελαν ακόμη και την παραμικρότερη έκθεση της ανθρωπότητας στον πυρηνικό κίνδυνο.Τότε που ακόμη και τα ΝΕΑ κυκλοφορούσαν για καιρό με προμετωπίδα έναν πράσινο ήλιο στεφανωμένο με το σύνθημα: ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...

Σε αυτή τη χώρα η διαδρομή από την υστερία και την απόγνωση έως την αφασία έχει πλειστάκις διανυθεί, γι αυτό ουδείς θα μπορούσε να αποκλείσει την αφομοίωση και άμβλυνση της βιβλικής καταστροφής από τις πυρκαγιές του καλοκαιριού. Και πράγματι, η μνήμη της καμένης γης αποδείχθηκε τόσο φθίνουσας ισχύος , ώστε να μην καταφέρει να πλήξει δραστικά τους Αλ Καπόνε των δασοκτόνων πράξεων και παραλείψεων της τελευταίας τριακονταετίας. Και τελικά να μην διαμορφώσει μετά τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου μια «οικολογική μεταπολίτευση».

Όμως δεν χωράει αμφιβολία ότι υπάρχει μια εντυπωσιακή μεταστροφή των πνευμάτων μετά τις καταστροφές του Αυγούστου. Ότι οι πολιτικοί «τοις οικολόγων ρήμασι πειθόμενοι» αποφάσισαν να «μείνουν» σε διάφορα ζητήματα, ότι τα κόμματα προσέθεσαν περιβαλλοντικούς τίτλους και παραγράφους στα προγράμματά τους.Όλα αυτά είναι καλά, αλλά δεν εξαλείφουν την ανάγκη ενός «ποιοτικού άλματος», μιας νέας πολιτικής ποιότητας διακριτής από την απλή συσσώρευση θέσεων και προτάσεων. Και η νέα πολιτική ποιότητα έγκειται στην πρόσληψη της «οικολογικής οπτικής» : Δηλαδή στη χρήση αυτής της «οπτικής» ως αφετηριακού και δομικού κριτηρίου για την αξιολόγηση της οικονομίας, της κοινωνίας και του πολιτισμού..
Τη προεκλογική περίοδο είδα από τις στήλες της «Ελευθεροτυπίας» να επαν-επικαιροποιείται το σύνθημα «Ούτε αριστερά ούτε δεξιά» και να συνδέεται με τον χαρακτήρα της πολιτικής οικολογίας ως νέου πολιτικού «είδους». Το σύνθημα βεβαίως εκφράζει τη συμπαθητική επιδίωξη της αυτονομίας ενός χώρου, είναι μια δήλωση ανεξαρτησίας, ταυτόχρονα όμως εγείρει ερωτήματα για το κατά πόσο σημαίνει και «ανεξαρτησία» από τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα : Από τους αγώνες για την αύξηση των μισθών, εναντίον των εξοντωτικών ωραρίων, κατά της λεηλασίας των ασφαλιστικών πόρων . Σχετικά με αυτά τα προβλήματα υπάρχουν θέσεις αντιδιαμετρικές, που μπορεί να τις ονομάσει κανείς όπως θέλει, να τις πει αριστερές ή δεξιές ή φούφουτους, όμως διαχρονικά είναι υποχρεωμένος να απαντήσει αν ενδιαφέρεται για μια πολιτική «ολικής αλέσεως»...

Η ανεξαρτησία είναι αναμφίβολα καλή, αρκεί να την εφαρμόζει κανείς προς κάθε κατεύθυνση. Δεν μπορεί λόγου χάρη να θεωρεί την προσέγγιση της αριστεράς ως «πολιτική παρενόχληση», ενώ απο την άλλη πλευρά να τίθεται αδιαμαρτύρητα υπό την διεθνή ηγεσία των Πρασίνων : Την κατεξοχήν φιλονατοϊκή και φιλοαμερικανική, με τον Κον Μπεντίτ και την Μόνικα Φρασόνι, με τους χειροκροτητές των βομβαρδισμών στην Γιουγκοσλαβία όπως ο Αλαίν Λιπιέτζ, με τους συνδιαχειριστές της επίθεσης εναντίον του Ιράκ όπως ο Φίσερ.Με τους επεμβασίες υπέρ του αποικιακού σχεδίου Ανάν στη Κύπρο,ή με αυτούς που μας επιτιμούσαν πρόσφατα για τη στάση μας έναντι της «Μακεδονίας»: που μας αρνιόντουσαν το δικαίωμα να λέμε ό,τι έλεγε κάποτε ο Άγγελος Ελεφάντης – ότι δηλαδή η «Ελληνική Μακεδονία είναι Ελληνική»....