Ο Γιάννης Παπαναγιώτου είναι ένας μεγάλος εραστής των βουνών. Όταν αναφέρεται στα ''βουνά'' το συναίσθημα του εκφράζεται παντοιοτρόπως και περπατά σε ονειρικούς δρόμους.

Γράφει ο ίδιος για την μακραίωνη πορεία του στα βουνά και τη φύση. 
Γέμισα τη ζωή μου. Την έχω γεμίσει με εμπειρίες, άλλες συναρπαστικές, άγνωστες σε πολλούς ανθρώπους, και άλλες συνηθισμένες. Η πρώτη εμπειρία που θυμάμαι ότι με σημάδεψε ήταν όταν μου ήρθε το μήνυμα ότι είχα πετύχει στις εισαγωγικές εξετάσεις του πολυτεχνείου τον Οκτώβριο του 195. Αποφοίτησα πολιτικός μηχανικός το 1962 και δούλεψα 45 χρόνια άλλοτε σαν ελεύθερος επαγγελματίας και άλλοτε σαν στέλεχος τεχνικών εταιριών, εργοταξιάρχης, από όπου μου δόθηκε η ευκαιρία να διευθύνω την κατασκευή ποικίλων και μεγάλων έργων.
Ξενοδοχεία, νοσοκομεία, εργοστάσια, πολυκατοικίες, δρόμοι και λιμάνια ήταν στο χαρτοφυλάκιό μου. Ένα από τα τελευταία έργα που διεύθυνα ήταν η μεταφορά της εκκλησίας των Αγίων Σαράντα στην Κηφισιά. Ούτε ένας ούτε δύο, σαράντα άγιοι μεταφέρθηκαν με τη μία. Όποιος θέλει, μπορεί να δει πώς έγινε η μεταφορά στο video 28', https://www.youtube.com/watch?v=Pu-Pfu21ymA .

Στην προσωπική μου ζωή παντρεύτηκα τη Μαρία, μια χαρισματική γυναίκα, και απέκτησα μαζί της τρία παιδιά. Ο πρώτος μου γιός είναι βιολόγος ερευνητής, ο δεύτερος είναι ηθοποιός μόνιμα εγκατεστημένος στο Λονδίνο, και η κόρη μου είναι αρχιτέκτων. Υπήρξα και χομπίστας. Ένα χόμπι μου ήταν η ιστιοπλοΐα. Έχω δίπλωμα καπετάνιου ανοιχτής θαλάσσης και έχω περιπλεύσει τα νησιά των Κυκλάδων, τα Δωδεκάνησα και τα Ιόνια νησιά με βοηθούς τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Και από καταδύσεις καλά πήγα. Βούτηξα σε βαθιά νερά στις Μαλδίβες παρέα με τα σκυλόψαρα, στην Κούβα και στα νησιά του Αιγαίου. Αλλά η πιο μεγάλη μου αγάπη υπήρξε η ορειβασία. Ανέβηκα στα περισσότερα ελληνικά βουνά και διέσχισα τα ψηλότερα με τα σκι μου. Όλυμπος, Παρνασσός, Χελμός, Ζήρεια, Βελούχι, Ταΰγετος, Γκαμήλα, Σμόλικας και άλλα πέρασαν κάτω από τα σκι μου. Στο εξωτερικό ανέβηκα στις ψηλότερες κορυφές των Άλπεων, στην ψηλότερη κορυφή της Ευρώπης το Ελμπρούς του Καυκάσου, στην ψηλότερη κορυφή της Αφρικής το Κιλιμάντζαρο και στο ψηλότερο βουνό της Αμερικής την Ακονκάουα των Άνδεων. Σε αυτό το τελευταίο δεν πάτησα την κορυφή.
Αλλά η πιο συναρπαστική εμπειρία που είχα ήταν η πορεία μέχρι το Βόρειο Πόλο, μια αποστολή που την περιγράφω με κάθε λεπτομέρεια στο βιβλίο μου με τίτλο ''Η τελευταία μοίρα του Βορρά''. Με τον τίτλο αυτό είναι το βιβλίο αναρτημένο στο διαδίκτυο, ελεύθερο και συνοδευόμενο από ένα βίντεο που δείχνει όλη την πορεία από τις ογδόντα εννέα μέχρι τις ενενήντα μοίρες βόρειο πλάτος. Χρονολογικά, η τελευταία μου ορειβασία ήταν το 2010 όταν στην ηλικία πλέον των 70 ετών αναρριχήθηκα στο βουνό Matterhorn των Άλπεων (γαλλιστί Cervin, ιταλιστί Cervino).
Μετά από αυτό άρχισε η πτώση. Δεν ανήκω πια στην λέσχη των ''πάντα νέων'', παραδέχομαι ότι είμαι γέρος αφού δεν μπορώ πλέον να ανέβω ούτε ένα Λυκαβηττό, και η πιο ευχάριστη ασχολία μου είναι να ταξινομώ τις χιλιάδες φωτογραφίες μου, και τις σημειώσεις που φιλοδοξώ να τις κάνω βιβλίο. Στο οποίο θα καταχωρήσω με χρονολογική σειρά, μερικά από τα ταξίδια και τις εμπειρίες μου.

Από τις μνήμες του Γιάννη παρουσιάζονται δύο βιβλία του ''Η τελευταία μοίρα του βορρά'' και το ''Ορειβασίες και άλλα τινά ..''. Διαβάζοντας τα ταξιδέψτε με τον Γιάννη στην Ελλάδα και στον κόσμο.

Βιβλία

> Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ
> ΟΡΕΙΒΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΙΝΑ